D4th - Take-out 'You jelly?'

Dankzij de verkenningstocht van Seth, Zachary en Ami weten we dat er opnieuw een monsterleger werd gecreëerd. Het is niet groot, dus Inko en Trevor zijn aangewezen om het samen weer machteloos te maken zodat ze de mensheid niet lastig gaan vallen (of nog erger). De locatie is pretty much een stenenveld in de onderwereld, ietwat verwilderd met grijze, futloze planten, en daarmee een van de weinige begroeide plekken. Er lopen ruim dertig monsters rond klaar om neer te halen, alleen zielloos, en om daar te komen moet je eerst een soort buis door wat lijkt op een vliegtuigbuis.

Trevor bond zijn ijzeren band om zijn pols, zette hem vast. Hij schoof de kettingzaag in zijn hand, koppelde hem vast aan de ijzeren band. Hij probeerde uit of de ijzeren band werkte, dat hij de kettingzaag als het waren in zich kon klappen, op wil. Lukte. Hij glimlachte onder de indruk.

Inko liep de klaarmaakruimte in. "Later!" riep ze nog naar de persoon waarmee ze stond te praten en haar mondhoeken zakten zodra ze de andere persoon, de enige persoon in deze ruimte herkende. Haar mond sloeg open en haar kaak spande zich. "Wat, laten ze breineters ook al binnen?" Haar gezicht vertrok naar walging.

Trevor klikte nog eens met zijn armband toen hij omkeek. "Weet waar je over praat, Yokubo. Zombies hebben minder last van de luchtdruk die hangt in de onderwereld", zei hij geïrriteerd. "Het zou je eerder moeten verbazen dat jij hier bent. Zwart is giftig voor je en ervaring in de onderwereld heb je niet. Plus, je bent veels te jong." Hij liep naar het portaal en begon toetsen in te drukken. "Probeer gewoon niet om te komen en loop me niet voor de voeten, oké?"

Inko's mond vloog nog iets meer open. "Stalker!" riep ze van slag. "Heb je in m'n dossiers gelezen?! Wat is er mis met jou?!" Ze liep naar hem toe en sloeg hem nog net niet. "Plus, ik durf te wedden dat ik ouder ben dan jij! Kijk naar jezelf, babyface!" Ze maakte een walgend geluid.

Trevor fronste lichtjes. "Ik heb niet in je dossiers gelezen, you wish. Ze vertelden me het net twintig minuten geleden, waar je bij had moeten zijn, trouwens." Hij hield op met toetsen indrukken en keek Inko eindelijk weer aan. Hij schoot bijna in de lach van het gezicht wat ze trok, maar hij hield z'n gezicht strak. "Verder ben ik achttien en gebeten op m'n vijftiende, groentje." Hij keek plots naar haar benen en zijn gezicht vertrok. "Dit kan je niet menen." De computer naast hem vroeg voor een naam voor de missie.

Inko snoof. "You jelly?" Plotseling maakte de computer naast hen een keurend geluid. "Oh." Ze keek weer naar Trevor. "Je zou alleen maar willen dat je benen had zoals ik", zei ze en trok haar neus op.

"Niet je benen", zei Trevor geïrriteerd. "Het feit dat je zo de onderwereld ingaat. Je beseft toch wel dat hoe meer huid je vrij geeft, hoe kwetsbaarder je bent?" Hij kneep zijn ogen iets dichter. Was ze werkelijk stom of deed ze alleen maar zo?

Wist Inko veel, ze had nooit verwacht dat ze überhaupt naar de onderwereld heen hoefde dus ze had zich er nooit in verdiept. Ze had gewoon een cute rokje aangedaan. Waar zeurde Trevor nou over? "Whatever, laat mij maar gewoon alles klaren, oké? Ik kom je niet redden." Ze gooide haar korte lokken naar achter, ze legde haar zonnebril op haar neus, schoof haar dolk in haar hand, alles in twee simpele bewegingen. Het portaal opende zich en ze liep door de buis heen, voorop in haar zelfverzekerde Deal With It-loopje.

Trevor trok één wenkbrauw op toen hij weer zijn armband openklikte en hij liep schuin achter Inko aan.

Inko liep door, de hele buis door. De stilte die er hing was ondragelijk en Inko kreeg opeens zin om te zoenen. Godsamme, waarom zat ze nou met zo'n onaantrekkelijke zak als Trevor opgescheept? Ze voelde haar maag rommelen. Was ze misschien een succubus? Ze glimlachte, ook al was het niet grappig. Snel liet ze haar mondhoeken weer zakken. Ze zag ergens een eind aan de buis, wat ze eerst niet had gezien - alles was grijs, de buis, en de uitkomst. "Eindelijk", zei ze toen ze zeker wist dat het de onderwereld was. Een stenenveld. Ze trok één wenkbrauw op. Ze zette haar zonnebril aan en zocht voor warmte. "Ik zie niks", zei ze.

Trevor keek haar geïrriteerd aan. "Doe je zonnebril dan ook af", zei hij.

Inko rolde haar ogen, wat zichtbaar was voor hem, hoopte ze. "Je snapt het niet, hij heeft infraroodsensoren", zei Inko geïrriteerd.

Trevor spande zijn kaak. "Inko", zei hij, "ze hebben geen warmte. Ze voelen misschien warm, misschien ook niet, maar ze hebben geen warmte. We zijn momenteel omsingeld door dertig monsters. Doe. Die. Bril. Af."

Inko fronste en schoof haar zonnebril van haar neus. "Ple-" Ze zag het. Gigantische, niet-zo-grote en medium-sized monsters waren om hen heen. Ze had zat van zulke dingen op potten geschilderd gezien. Ze waren walgelijk. Haar ogen wijdde zich en haar pupillen werden kleiner. "You've got to be fucking kidding me!" schreeuwde ze uit toen ze naar hen toeliepen.

Trevor negeerde Inko, sprintte op twee af terwijl hij zijn kettingzaag activeerde en in één slash haalde hij hun koppen eraf. Hij stak gelijk zijn kettingzaag in een monster die achter hem stond. "Yokubo!" schreeuwde hij. "Val aan, goddamnit!"

Inko fronste. "Zover was ik ook wel!" schreeuwde ze terug en zonder het monster achter zich aan te kijken stak ze haar dolk in zijn maag. Ze keek om. "Fuck", zei ze. Ze trok haar dolk er weer uit. "Hey, dit is de onderwereld. Doden we nu niet... mensen?" vroeg ze onzeker, maar nog steeds furieus toen ze een ander monster van zich aftrapte, nog niet doodde.

Trevor wisselde van handen met zijn kettingzaag, stortte met beiden handen deze verticaal via het hoofd van een monster naar beneden, zijn hele gedaante doorsnijdend. "Dit zijn zielloze wezens, gemaakt door Tar Pits, of de goden." Hij gooide hierna zijn kettingzaag gelijk in de borst van een ander. "Goddamnit, wat doe jij tijdens de les?"

Inko tackelde net een monster en stak de dolk in z'n kop via zijn oogkas. Ze grijnsde nu ze opgelucht was door Trevor's informatie, maar ze spande haar kaak en de grijns was meer bitter dan zoet. Ze trok nog een monster met haar dolk naar beneden. "Ik volg geen Dodenklas, oké?" Ze greep eentje bij z'n keel en stak haar dolk stevig in zijn borstkas. Ze probeerde hem eruit te krijgen.

Alec bekeek het schouwspel. Toen opeens zag hij wie het veroorzaakten. Een blauwharige jongen, een zombie, zag er niet al te sterk uit. Hij schakelde immers alleen level 1-monsters uit. Alec haalde een wenkbrauw omhoog en hij keek nog verder, waarna zijn mond zakte. Inko. Inko Yokubo was er. Hij grijnsde. Hij daalde zijn heuvel af, kwam in de massa van monsters. Hij creëerde er meer, drie per drie seconden, enkel door zijn hand op te houden. Hij hield zijn ogen gerust. "Kijk eens wie we daar hebben", murmelde hij, "Aurinko Yokubo." Hij zag haar met haar mes te keer gaan toen hij haar pols net tegenhield. "Hoe lang is het geleden? Jeez... Niet zo lang." Hij versterkte zijn grip net zo lang totdat hij haar bot voelde. Heerlijk.

Inko had opgemerkt dat er meer kwamen. Inko had opgemerkt dat haar hand waarin haar dolk zat werd vastgepakt. Ze had echter niet opgemerkt dat het een iemand was. Ze stribbelde tegen. "What the..." Ze gooide haar gewicht op de ontblootte buik van de jongen en er gebeurde niks. Enkel een doffe klap. De woorden kwamen binnen. "Wie ben jij?!" schreeuwde ze, bleef tegenstribbelen.

Trevor had het nog niet opgemerkt. Hij zat in de ronde de nieuwe monsters met zijn kettingzaag te doden, maar het werd zwaarder. Het leken er opeens meer. Waar kwamen ze allemaal vandaan? Hij kon door alle monsters geeneens meer een puntje onderwereld meer zien.

Alec liet een lach horen, een valse, ondeugende en murmelende lach. "Waarom verbaasd het me niet dat je dat niet weet?" zei hij en hij greep ook haar andere pols vast. Hij boog voorover en daarmee lag ze op de grond, alleen haar benen nog als wapen. Hij liet de monsters via telepathische orders de jongen aanvallen. Hij bukte een beetje. "Denk na. Denk na aan wiens levens je hebt verpest, Inko, denk na."

Inko wist niet waar dit overging, merkte ook niet op dat de monsters weg van hen gingen. Ze moest zelf wel weg, dat wist ze. Ze gooide haar benen naar de jongen toe, maar ook dit leverde niet veel op. Waar was deze gast van gemaakt, zand? "Ik verpest geen levens, zak!" schreeuwde en ze probeerde hem te steken met haar mes.

Alec grijnsde toen hij het ontweek en zijn grip verstevigde. Hij kneep bijna haar botten fijn, zo voelde het tenminste, en hij hield ervan. "Hypocriet", begon hij en boog meer voorover, "stuk ellende." Hij leunde met zijn been tegen haar bekken. "Denk na. Denk na. Alec Neferankh, klas 2, Heliospolis High." Hij grijnsde bitter.