D4th - Casino "Black Pearl", onderwereld

Het is een casino, waar alles armoedig bruin of monochroom is. Hout, donker houten stoelen zijn er, de biljart tafel heeft een stoffige kleur groen en hetzelfde donkere hout. De biljartballen zijn allen grijstinten. Er zijn velen tafels met stoelen en Tar Pits, demonen, schaduwen eten hier hun hart uit, genieten van hun eeuwige vrije tijd voordat ze weer behoefte hebben aan een mensenziel. Het is deprimerend en er hangt een zware druk in de lucht waardoor stervelingen snel hoofdpijn krijgen of zelfs gek worden. Meestal is het hier leeg qua mensen. Soms lopen er monsters rond, walgelijke wezens zonder hersenen. Er komen geen geesten langs, dit is puur een Eris-Nemesis-Osiris-Sokath-cabine. Er is een bar, ook van donker, maar verrot hout, waarbinnen kleurige dingen staan: stoffig blauwe flessen, of stoffig smaragd - er zijn zelfs goud-bruine flessen. Er is een barman, een piraat met een gigantisch litteken op de plek waar zijn linkeroog hoort te zitten. Er zijn dartborden overal en het is er druk, maar niet al te lawaaierig. Er is een trap naar boven, daar lijkt het wel een oneindige hal voor kamers voor de demonen en schaduwen en Tar Pits.

Fei zat aan de gebruikelijke tafel. Grijs, verrot hout met een tint donkerder het kleed eroverheen. De kaars erop was al bijna niet meer. Tussen haar wijsvinger en haar duim verpulverde ze een stukje ziel die ze had meegenomen maar nog niet had opgenomen. Ze zuchtte. Het werd tijd dat ze weer eens naar buiten gingen, hoog tijd. Ze likte haar lippen, maar de droogte werd erger. Ze kreeg honger en ze wist wat ze moest doen. Ze dacht even dat ze nog een drankje kon bestellen, maar ze liet het voor wat het was. Ze had immers al meerdere vodka flessen achterover geslagen vandaag.

Damien zat net niet geheel tegenover Fei en had één arm achter de stoel laten hangen. Met de ander tikte hij af en toe op de tafel. Ze konden hier eeuwen blijven zitten: dat wist hij, dat wist zij, dat wist iedereen - de barman wou niet met hun rotzooien. Ze hadden status. Damien verveelde zich, Fei ook. "Waar blijft de damned tequila!" schreeuwde Damien met een grijns op z'n gezicht naar de barman. Gehaast werd hen tequila gebracht. Hij maakte zijn grijns breder en opende de fles.

Fei grijnsde zwakjes. "Rustig aan", beval ze hem. "Het is meer de vraag wanneer Executioner komt. De asshole laat ons wel erg lang wachten..." Ze tikte tegen het glas aan. Damien was niet een van de meest favoriete personen van haar, maar het was wel een persoon en dat was al snel genoeg voor Fei. Ze dacht na of ze niet even mee moest drinken, maar ze schudde in gedachten haar hoofd. Nee, dacht ze. Niet doen. Straks zou ze nog teer overgeven.

Alec liep gelijk naar de standaardtafel, plaatste zich in zijn stoel. Geïrriteerd, negerend dat er nog teer liep uit zijn rug. Hij zette zijn handen op tafel en eiste haast een kille stilte, alleen de achtergrond was luidruchtig. Hij was nooit zo ongelofelijk gezellig, maar er heerste toch wel een wolk om hem heen. Irritatie was waarschijnlijk wat het moest voorstellen. Hij wendde zijn blik niet af van een zeker punt voor zich, maar het was niet staren. Geen twousand yard stare. Het was, nou, woede.

Damien keek op, maar zei niks. Hij fluisterde ook niks naar Fei, wat ook niet had gekund, aangezien hij en Fei tegenover elkaar zaten en Alec zich net had geplaatst in een stoel aan de tafel tussen hun twee in. Het was aan de ene kant ongemakkelijk om Alec zo van slag te zien, maar aan de andere kant boeide het Damien niet genoeg wat er mis was. Hij zag de barman in zijn ooghoek aankomen met de tequila, die hij nog niet aanraakte.