Het kantoor van het schoolhoofd

Het is een ruime kamer, kastanjebruin van kleur - de muren, de laminaatvloer. Op de muren hangen schilderijen van twee familieleden van Vessalius. Er zijn twee grote ramen tegenover de muur waar de deur is. Als je binnen komt, aan de linkerkant tegenover jouw kant van de kamer, staat een groot bureau, donkerbruin en van hout. Er zit een donkergrijze computer op die ietwat Victoriaans oogt, maar juist daarom is hij high-tech. Hij breekt het 1880's effect niet. Er hangen vele papieren op, ietwat warrig maar overzichtelijk. Er is ook een beeldje van een ridder en op de vloer is een Perzisch tapijt, koninklijk rood met gouden details en het vloekt niet bij het groen van het blad van het bureau, noch vloekt hij bij de groene details van de schilderijen. Het is ietwat druk, maar niet lelijk-druk. Het oogt groot. Er is op het bureau ook nog een schrijfveer.

Jack tikte op het bureau waar hij achter zat, op het blaadje vol informatie, getypt in Courier New. Hij opende zijn mond in een glimlach en hij zei, "Kom binnen", nog voor Erin op de deur had geklopt.

Erin trok haar hand terug die ze had uitgestrekt naar de deurknop, fronste en opende de deur. Ze keek naar Vessalius en ze ging gelijk op de stoel zitten, ongemakkelijk in alle glorie. Haar mondhoeken trokken naar beneden. Ze zei niks, ze zat er maar, totdat hij ging praten.

Jack bleef glimlachen. "Erin", begon hij. "Ik begrijp dat je er niks aan je kracht kan doen, maar ik verzoek hierbij dat je je meer zal inhouden in de toekomst." Hij stond op en ging naast zijn bureau staan, was even stil en begon toen weer, "Natuurlijk, je zal sneller boos worden in de leeftijd waar je inzit, dat kan ik volkomen begrijpen. Echter is het geen excuus. En bovendien", hij keek van het schilderij aan de muur weer naar Erin, "spijbelen kan ik niet door de vingers zien."

Inhouden, want ze was toch zo'n freak? Normale meiden hoefden zich niet 'in te houden', zij konden iedereen in de ronde slaan en niemand keek er van op. Erin fronste dieper. Het was niet eerlijk. Ze opende haar mond, maar er kwam enkel een kort "Hmpfh" uit. Oh God, leek ze ook nog kinderlijk ook.

Jack's glimlach verdween. "Je staat op scherp, Erin. We hebben een streng beleid op het volgen van de lessen en dat weet je. Ik laat je ervan af gaan met twee uren nablijven, vandaag, na dit uur, maar laat het niet nog een keer gebeuren. Je hebt potentie en we willen allen niet dat je het vergooit. Als het nog een keer zich voort doet, ben ik bang dat er een punt komt achter de Light Music Club, dus overweeg wat ik zeg." Hij legde zijn hand op het bureau en liep terug naar zijn stoel. "Je kan gaan", zei hij en plaatste zich erop.

Erin schrok, maar ze stond op en ze bleef rustig. Ze knikte en draaide zich om naar de deur, lopend naar het nablijflokaal. Waarom zij? Andrew zal het ook niks vinden als hij het zal horen, hij wou al net dat ze tijdens de lessen het ging ophangen. De bel ging al en ze versnelde haar pas.