De westerse hal

Deze hal is de hal voor alles wat bij de school zelf hoort: lokalen, aula's, EHBO's, etcetera - dus geen kamers. Deze hal is breder en leidt aan het eind naar de trainingsruimte. Hij heeft witte, betegelde muren en een betegelde vloer in bruine en beige tinten. Er hangt één groot prikbord tussen de twee lokalen aan het begin, waar mensen pamfletten voor clubs op kunnen hangen en daartegenover staat een tafel onder een raam, die zich naast een van de rijen kluisjes bevindt. Deze kluisjes die hier en daar zijn geplaatst tussen de lokalen zijn wit, behalve de de deuren van de kluisjes, die smaragdgroen zijn. Om de vijf lokalen vindt je een lichtknopje.

Erin rende de hal binnen. De laatste uren zouden nu moeten aflopen, dus het perfecte moment om nu de pamfletten op te hangen. Ze had ze al in haar handen en bekeek ze dan ook nog even. Aan de boven en onder kant een smaragdgroene streep en er zelf op stond 'BANDLEDEN GEZOCHT VOOR KEYBOARD EN GITAAR', met daaronder een heel verhaal hoe en waar. Ze beet op haar lip. Klonk het niet te wanhopig of zo? Ze keek om zich heen. Waarom was Andrew niet gewoon met haar heen gegaan? Ze zag de tafel en legde de flyers er even op neer. Ze haalde de punaises uit haar zak en nam één flyer. Ze liep ermee naar het prikbord en ging op haar tenen staan. Hoe hoger, hoe meer aandacht.

Anthony was op weg naar de trainingsruimte toen hij het meisje zag staan. Hij stopte met lopen. Hij verrekte geen spier in z'n gezicht en zei enkel, "Waarom doe je moeite, je komt er toch niet bij."

Erin ontspande haar benen en keek om. Een witharige, monochroom gekleurde jongen had haar aangesproken. In andere woorden, een freak, en niet zo'n aardige ook. Ze fronste. "Je kunt me ook helpen", zei ze, nog steeds op haar tenen staand.

"Don't think so", antwoordde Anthony en deed één stap dichterbij, zette zijn hand op de rand van zijn broek. "En volgens mij heb jij nog les, of niet soms? In welke klas zit je?"

Erin fronste dieper en draaide zich om, kwam weer tot haar zolen. "Wat, ga je me verraden bij Vessalius? Het is niet alsof jij een excuus hebt om hier te zijn."

Anthony kwam dichterbij, liet zijn wijsvinger en duim samenkomen bij haar voorhoofd. "Vrijgesteld van lessen, idioot." Hij liet de vingers knappen tegen haar voorhoofd. "Spijbelen voor dit?" Hij bekeek de flyer. "Serieus?"

Erin greep naar haar hoofd en riep uit, "Au!" Ze fronste opnieuw. "Wie denk je wel niet dat je bent?" Ze balde haar vuisten en ze gooide ze naar achter.

Anthony greep behendig de flyer uit haar handen. "Keyboard en gitarist", las hij hardop voor. "Je mist de halve band. Wat sneu." Hij hield zowel zijn gezicht neutraal als zijn stem, al waren ze beiden intermitterend en minachtend.

"Daarom hang ik ook pamfletten op, jeez!" riep Erin uit. "Daar zijn ze voor! Dan krijg ik die leden! Beginnen je het te snappen?" Haar sarcasme vloog eruit. Ze was nijdig, deels vanwege haar menstruatie, deels vanwege deze eikel, deels vanwege dat hij commentaar had gegeven wat waar was en deels omdat ze nu Toverdranken miste en ze lag al achter.

Anthony knipperde en antwoordde droogjes, "Nope, het klinkt alleen maar zinloos." Hij maakte de pamflet met zijn hand tot een prop en gooide hem naar achter, waarna hij doorliep.

Erin's woede was bij z'n hoogte punt. Ze maakte een korte aanloop en ze gooide haar vuist op zijn onderrug, waardoor hij met een drastische snelheid door de hal werd gegooid en tegen de deur van de trainingsruimte aankwam, waar een deuk in kwam.

Anthony was eerst vijf seconden verbijsterd, maar toen kwam de pijn: zijn hele rug voelde brak en zijn handen zaten vol schrammen Zijn achterhoofd voelde als een verbrijzeld stuk baksteen. Hij kwam langzaam overeind, wankelde kort. "What the hell..." mompelde hij geïrriteerd.

Erin liep met grote stappen naar de deur van de trainingsruimte tot er maar vier meter tussen haar en de jongen zat. "Jij pessimistische zak!" riep ze. "Hoe kun je zoiets zeggen?! Hoe ben jij van plan leden te krijgen, door een beetje je haar heen en weer te zwaaien? Zo gaat het echte leven niet! Reclame is essentieel!" Ze leek wel een idioot, zo klonk ze in elk geval, maar dat kon haar niks schelen Haar knokkels voelde warm en haar hart bonste niet eens pijnlijk tegen haar borstkas aan.

Anthony bracht zijn hand naar zijn achterhoofd. "Hey, freako, je hoeft niet te trippen. Voor iemand die zogenaamd veel van het echte leven afweet lijk je niet eens op te merken dat ik je de waarheid zeg." Hij zette zich van de deur af en liep enkele stappen naar het meisje. "Of is dat het, je kan niet tegen de waarheid?" Hij snoof. "Komt vaker voor. Het is niet speciaal of zo." Hij bracht zijn hand naar beneden. "Wat ik wel kwalijk kan nemen is hoe je zomaar iemand een hal door gooit."

Erin fronste nog dieper. "Wat ík kwalijk kan nemen is dat je mijn harde werk op de flyer niet eens kan respecteren", zei ze, blozend vanwege dat hij haar 'freak' noemde. Haar stem trilde ietwat. Ze leek opeens drie keer zo kwetsbaar.

Anthony haalde één wenkbrauw omhoog en merkte gelijk verschil met net. "Is dat alles wat je te zeggen hebt?" zei hij minachtend. Waar had zij opeens last van?

Erin beet op haar lip en ze voelde haar knieën knikken. Freak. Freak. Erin voelde haar handen weer zwaar worden en ze gooide haar andere vuist ditmaal in zijn maag, maar zacht, voor haar doen, waardoor hij niet weer de kamer door vloog.

Anthony gooide zijn handen naar de plek en piepte, "What the hell..." Hij verhief zijn stem en hield zichzelf nog net overeind. "Hoe ben jij zo krachtig anyway?"

Erin snoof en herstelde zichzelf. "Who cares", zei ze minachtend. "Ik heb geen tijd hiervoor." Ze keerde zich om en liep terug naar de tafel, waar ze een nieuwe pamflet pakte.

Anthony spande zijn kaak alleen hij herstelde zich en draaide zich om, zijn schrammen negerend. Hij opende de deur en liep naar binnen.

Erin realiseerde dat ze de jongen had kunnen vragen om haar even te helpen en bij de gedachte verkreukelde ze de pamflet, maar ze herstelde zich snel. Damn it, de kreukels waren totaal zichtbaar, wat nu? Ze keek om zich heen, niemand was er om haar te helpen en de lessen begonnen zo weer. Ze moest vooral niet gezien worden aangezien ze zich had ziek gemeld voor de dag.

De intercom kraakte als teken dat hij aanstond. "Erin Annabelle Lane", galmde het door de hal, "melden bij mijn kantoor, meteen." De stem klonk serieus, maar nog steeds met een knipoog, zoals het altijd ging. De intercom ging uit.

Erin fronste en haar kaak spande. Godsamme. Uit woede kneep ze de flyer in een prop. Ze pakte de laatste en ze hing hem snel op, waarna ze gelijk wegliep en met één van de twee proppen langs een vuilnisbak liep waar ze hem in dumpte.