D6th - Koninklijk huis Ashworth-Barclay, Port Victoria

Trevor keek op en opeens zag hij een soort glans om haar heen. Ze was niet zoals iemand die hij eerder had gezien. Hij vroeg zich af of het een valstrik was, maar dat leek hem niet. Waarom zou dit zoiets zijn? Trevor drukte zijn rug iets meer tegen de reling, zette zijn andere hand met daarin de mechanische armband daarmee iets verder. Hij zei alleen, "En daarom heb je de vrijheid niet om zelf uit te maken bij wie je wilt zijn?"

Evangeline glimlachte iets breder. "Ik heb daarvoor meer vrijheid nu ik bij de prins ben", corrigeerde ze hem en ze liet de reling los. Ze bekeek de wond van de jongen even. Hij leek niet vers te zijn, maar ook niet oud, het was... anders. Hij was anders.

Trevor's ogen werden groter en dacht na over haar woorden. Meer? Zijn mond vloeg iets open. Hij wist niet dat hij zou moeten vechten tegen iemand als dit meisje. Ze leek zo ontschuldig. Ze was zo ontschuldig. Hij kneep zijn ogen opnieuw iets nauwer. "Ik snap het niet", gaf hij toe en hij deed z'n best niet iets dichterbij te komen.

Evangeline kneep haar ogen dicht bij deze glimlach. "Wat je nu doet, is verboden", zei ze. "Ik mag niet mengelen met volk van het andere geslacht. Althans, zolang Julian er niet is. Degene die de wet overtreed zullen worden omgebracht." Ze opende haar ogen langzaam, alsof ze zelf bang was dat hij nu wegging. Het zou hem alleen maar recht doen. Ze bracht toch enkel ongeluk in het leven van de jongen, als zij er niet was geweest had hij misschien nu zijn werk kunnen doen. Toch was ze te egoïstisch om hem weg te sturen.

Trevor's ogen werden opnieuw groot. Hij was op illegaal terrein, dat wist hij, maar hij wist niet dat alleen maar vanwege zijn geslacht hij zou worden kunnen omgebracht voor in de buurt zijn van haar? Hij dacht na en kwam tot de conclusie dat niet elke bewoner van Port Victoria was zoals dit meisje, anders zou ze niet onder zulke omstandigheden leven. Het bleef stil voor enkele momenten en ook Trevor was bang dat hij weg zou moeten. "Is dat niet... eenzaam?" fluisterde hij.

Evangeline draaide zich naar het uitzicht. "Wat is eenzaamheid?" vroeg ze en stak haar hand flauwtjes terug. Ze leek wel echt verslagen nu te staan daar, als een emotioneel wrak, glimlachend omdat ze niks anders kon. Ze voelde de stoffen op haar botten rustten. Ze waren niet zwaar, maar zwaar genoeg om op te merken. Een korte wind blies haar haar even op, enkel de puntjes. Dat was vreemd, aangezien het nooit waaide op Port Victoria.

Trevor wendde zijn blik af naar de deur, die nog steeds open stond. Elk moment kon iemand naar buiten komen en hen zien, maar vanbinnen wist hij dat dat hem niks kon schelen. Niks. "Eenzaam is", begon Trevor en dacht na in een kleine pauze, "het is het gevoel wat je krijgt bij de gedachte dat je geïsoleerd bent van anderen. Als je alleen bent." Hij draaide zich weer naar het meisje. "Solitarisme met spijt."

"In dat geval", zei Evangeline zacht, "weet ik het antwoord op je vraag niet." Ze draaide zich half naar de jongen om en ze bleef glimlachen, maar het werd zwakker per de seconde. Misschien was ze wel eenzaam. Misschien ook niet. Ze wist het echt niet, ze had haar hele leven maar één ding gevoeld, en zelfs nu was het aanwezig: was dat eenzaamheid? Of niet? De jongen was geen mentaal spelletje met haar aan het spelen of zo, dat begreep ze ook wel. Waarom zou hij dat doen? Omdat hij haar ophield? Evangeline had zijn wapen al gezien. Hij had haar kunnen afmaken, hij koos niet voor zo'n weg. "Het spijt me", zei ze.

Trevor bleef kijken naar het meisje. "M-maakt niet uit", zei Trevor en hij leunde nog wat meer op de reling. "Sorry, maar... ik heb je naam nog niet gevraagd."

Evangeline antwoordde simpeltjes, "Evangeline Blair-Giselle Walworth", en hield haar hoofd iets schuiner.

Trevor's opende zijn ogen iets. "Evangeline", herhaalde hij, "is dat niet... iets bijbels?" Hij zette zijn andere elleboog weer terug op de reling en drukte het stof van zijn zwarte shirt er ook tegen aan. Om een of andere reden wou hij niet weg, al wist hij dat de Stephanie hen zometeen zou komen halen en het niet de bedoeling was dat hij dan aan het praten was met de verloofde van de prins.

Evangeline keek hem ietwat vragend aan voor zover haar emotieloze gezicht het kon laten zien. "Bijbels?" herhaalde ze. Was het een bijvoegelijk naamwoord? Het klonk mooi, maar het klonk ook als de bevestiging van iets serieus, dus ze besloot geen conclusie te trekken.

"Oh", zei hij en kon zichzelf wel slaan voor het feit dat hij was vergeten dat ze op andere planeten hoogst waarschijnlijk nooit hebben gehoord van het christendom. "Dat wilt zeggen dat het gerelateerd is aan het heilige boek van de christenen. Dat zijn volgers van het christendom. Dat is een religie." Hij beet subtiel zijn lip. "Hebben jullie geen religie hier?"

Evangeline dacht niet lang na en zei, "Eén." Ze staarde weer naar het uitzicht. "We geloven erin dat we de sterkste met de sterkste moeten kruisen en een superieur ras moeten maken. Onze geesten zullen rust krijgen op El Salvador. Er is geen onzichtbare hogere macht." Ze draaide zich naar het uitzicht en strekte haar hand uit. "Wij zijn de hogere macht van onszelf. Daarom zijn we overgebleven."

Trevor's ogen werden opnieuw iets groter en hij volgde haar hand terwijl ze sprak. Haar vingers leken zo dun en fragiel, en nog zo klein. "El Salvador", zei hij om maar niet te beginnen over wat hij als eerst hoorde over selectieve voortplanting, "dat is de planeet die afgeschermd is van alle andere, toch? De planeet met een walm zo dik dat niemand er overleven kan, maar het schijnt er prachtig te zijn?"

"Het is exact het tegenovergesteld van hier, als je kijkt naar de kleuren", zei Evangeline en knikte zwakjes. "En jij?" vroeg ze toen ze zich weer wendde tot de jongen.

"En ik?" vroeg Trevor en fronste lichtjes.

Evangeline glimlachte iets breder. "En wat is jouw naam?" vroeg ze voluit.

Trevor aarzelde, maar hij antwoordde, "Trevor Daniels." Hij glimlachte ietwat nerveus. "Minder formeel dan Evangeline."

Evangeline kwam subtiel iets dichterbij toen ze over het uitzicht keek. "Je kunt me ook Evan noemen als je je daar gemakkelijker bij voelt", zei ze. Niemand noemde haar ooit 'Evan', maar het waren twee lettergrepen en meeste bijnamen hadden dat.

Trevor liet een halflachje zien. "Waar ik vandaan kom is dat een jongensnaam", zei hij en duwde zijn ellebogen nog iets verder op de reling.

Evangeline's glimlach werd iets groter, maar zei dit keer niks. Ze legde haar hand in een kommetje samen met haar andere hand op de plek tussen haar bekken in, haar ellebogen iets strakker. Ze stond rechtop zoals altijd. Haar haar bleef zitten aangezien de wind had opgehouden met waaien.

Trevor voelde het iets warmer worden en de cicade viel hem nu ook op. Hij glimlachte iets breder, maar zijn mondhoeken vielen omlaag. "Ben je gelukkig, Evan?" vroeg hij ietwat voorzichtig en probeerde haar blik op te vangen.

Evangeline knikte na twee enkele seconden van stilte. Ze wist sowieso niet wat ze anders moest zeggen: ze was gelukkig. Ze wist alleen niet hoe ze de vraag moest opvatten.

Trevor glimlachte, maakte het breder, maar op dat moment hoorde hij voetstappen. "Fuck", riep hij uit en klikte zijn mechanische armband aan.