Alice du Pomme

Volledige naam: Alice du Pomme
Eventuele bijnaam, roepnaam: Pomme
Leeftijd: 15
Verjaardag: 6 maart
Geslacht: Vrouwelijk
Species, geboorteplaats: Ze is een Alice uit Wonderland, zevendertigste generatie. Telkens als er een ontsnapt, komt er een nieuwe. Ze is dus niet meer nodig daar nu ze haar weg naar de 'realiteit' heeft gevonden. Geboorteplaats was Frankrijk, Marseilles.
Zijde: Slecht, 5th Division.

Lengte: 1m65
Lichaamsbeschrijving: Ze is klein en heeft een erge, erge DFC. Haar benen en armen zijn splinterdun, eigenlijk alles aan haar is zo dun. Ze heeft dan ook altijd een vreemd dieet gehad. Ze verbrandt snel en heeft dan ook een hele lichte huid. Ze hoeft zich nooit te wassen want zolang ze dit dieet aanhoudt ruikt ze altijd naar blauwe slushpuppy, wordt haar huid of haar niet vet en stoot ze slechte bacteriën af.
Omschrijving gezicht: Ze heeft een rond gezicht met een zwakke kaaklijn en grote, helderblauwe ogen die hoop geven. Haar lippen zijn lichtgekleurd en onopvallend.
Omschrijving haar: Ze heeft zacht, volumineus haar met een ash-brown kleur. Dik en voelt heel crème-ig zonder vet te zijn. Ze draagt vaak een hoedje.
Kledingstijl: Je zult haar nooit zien zonder een hele extravagante parade om haar heen - sowieso draagt ze altijd een hoedje. Veel blauw en strikken en patronen. Ze komt immers uit Wonderland. Ze voelt zich gewoon weg naakt zonder haar kleren - het is het enige wat ze nog heeft van vroeger, al het andere wat ze heeft is verdord, afschuwelijk of gewoon weg niet een herinnering.
Speciaal kenmerk: /

Eigenschappen, innerlijk: Ze is gul, maar egocentrisch, maar niet egoïstisch. Ze is nieuwsgierig ingesteld maar er zit een steekje bij haar los - yangire to the max. Ze is slim, maar enkel in inzicht en niet informatie. Ze is ongelofelijk eenzaam. Ze is traditioneel en ze is een pathologisch leugenaar. Ze is sadistisch geworden, geobsedeerd met gore en leeft in een soort trance.
Hobby's/passies: Ze houdt van thee, dingen ontdekken en bloed. Sinds kort heeft ze een obsessie voor bloed, gore, botten, etc. Ze lijkt ook behoefte te hebben aan fysiek contact met een zekere jongen.
Afkeer: Ze houdt niet van mensen die het hebben over het verleden, mensen die blijven hangen bij het verleden. Naïviteit.
Waar je personage goed in is: Verleiden, misleiden, toneel.
Waar je personage minder goed in is: Zich inhouden, de grens van goed en kwaad zien, open staan voor nieuwe ideeën of dingen.
Familie en verleden: Haar ouders maakten altijd al ruzie, over vanalles - haar pa was namelijk een alcoholist en haar moeder had zelf ook al een gokverslaving, evenals dat ze beiden rookten en nog net geen drugs namen. Ze waren altijd boos op elkaar en Alice was nauwelijks daar, eigenlijk. Op een dag toen ze zeven was vertrok ze om naar school te gaan, maar in de plaats van naar school gaan, liep ze weg en in een bos begon ze huilend te rennen, verder en verder, totdat ze viel in een konijnengat. Jullie kennen Through the looking glass wel, nou, zo ging het. Ze kwam daar terecht en daar was alles mooi en niks deed pijn - ze was een heldin tussen zachtaardige monsters en meer. Iedereen hield van haar en zij hield van iedereen. Langzaam vergat ze de realiteit en zo leefde ze als een ditzy, but bright penny in, zoals zij het noemde, Wonderland.
Ze wist niks van de echte identiteit van deze plek - het slokte kleine meisjes op die zo ongelukkig waren en voedde zich op haar fantasie, het voedde zich op haar levensenergie en gaf onbewust voor het meisje zelf haar gaven zodat ze deze wereld kon verzorgen. Ze was zo gelukkig op een dag dat ze vergat te kijken waar ze liep en door een ander konijnengat kwam ze in de echte wereld: het regende en ze lag in een plas modder. Ze was inmiddels verjaard, al voelde het minder dan vier maanden, ze bleek daar te zijn geweest voor zeven jaar. Als ze niet in de modderpoel was gevallen was bijna haar hele jeugd gestolen. Ze kon het nog niet geloven - maar zodra het tot haar doordrong, sloeg ze bijna door, wat fataal is voor een Alice - haar hart begon te kleuren. Haar hele lichaam was vervormd naar de levensomstandigheden van Wonderland, niet voor de realiteit - haar longen hoefden minder zuurstof te hebben en zodra ze opstond, kwamen er granaten uit haar rok. In Wonderland waren het stukken granaatappels geweest. Wapens kon ze uit haar mouwen toveren. Ze begon te huilen van ongeluk. Dat was wanneer ze werd gevonden door een knul van het PMH. Hij hielp haar, aangezien het konijnenhol haar terug wou slokken, het veranderde gewoon in een soort monster - maar de jongen haalde haar daar weg. Hij vertelde haar vanalles over het PMH en ze begon gewoon weer hoop te krijgen, wou zo graag naar die school, en toen bleek dat hij het konijnhol niet had verslagen en opeens nam het een hap naar hem - het at hem op, niet om op te slokken in Wonderland, maar echt opeten. Met bloed en bot en stuff. Het was vreselijk om te zien, Alice wou hem helpen, maar ze was bang. Alle zenuwen in haar lichaam waren ook bang. Ze begon te rennen, en ze struikelde af en toe over haar jurk, maar ze bleef door rennen. De takken staken nijdig in haar zij. Waarom had ze hem niet geholpen, denkt ze nog altijd, maar zelf weet ze het antwoord. Ze was bang. Dit realiseerde ze zich toen ze zat uit te huilen bij een van de bomen en wachtte op het lot om het konijnenhol haar te laten opslokken, maar toen werd ze boos. Nee, dit was niet oké, ze kon het niet accepteren. Ze kon dat niet. Een Beretta AR70/90 rolde uit haar rok en ze keerde zich om, naar het monster dat al bijna bij haar was. Ze had genoeg Westerns gezien om te weten hoe revolvers werkten, ze laadde hem en hoorde de kogel op z'n plek vallen, waarna ze bitter grijnsde en dacht, Ik ga niet terug. Ze haalde de trekker over, herlaadde hem en gaf het nog een schot. Het monster deinsde achteruit, al kon het niet gedood worden. Ze kon het enkel afwimpelen. Toen het weg was, rende ze weg met haar geweer en huilend, bloedend doordat ze tegen een boom aan was geknald door het monster, nat van de regen. Ze besefte dat als ze naar het PMH ging, dat ze stierf, net als de jongen. Ze verstijfde. Ze wou niet dood. Niet dood. Ze wou niet bij hen horen. Ze waren zwak. Ze wou ook niet bij de leeches horen. Ze stond er alleen voor. Toen draaide ze door, ze krulde in een hoopje en begon te huilen en lachen tegelijk. Wat moest ze doen? Lachen - ze was in leven en ze zag dingen duidelijk, huilen - ze had geen idee wat ze moest doen. Haar hart kleurde op een puntje hoop na zwart, de hoop die de knul had gecreëerd, een krak kwam in haar hart en ze greep haar rifle's. Ze moest overleven, zij, anderen konden haar niks meer schelen. Voor geld kon ze banken veroveren aangezien kogels haar zelf niet raakten. Maar een huis... ze keek om zich heen. Ze grijnsde doorgeslagen en ze bewerkten de bomen tot een hut, een gigantische boomhut, met magie maakte ze onbewust een eigen dimensie voor zichzelf. Een soort nieuw Wonderland. Ze bleek objecten tot leven te kunnen brengen en zo maakte ze vrienden, zoals mos en steentjes. Ze maakte haar eigen huis. Ze had alles, dacht ze zelf. Nu kon ze een leven voor zichzelf maken, een leven dat de wereld haar had ontnomen.

Extra: Ze mag alleen appels en delicatesses eten: vet en junkfood is vergif voor haar.
Themesong: The Only Hope For Me is You - My Chemical Romance/Keri Hilson - Pretty Girl Rock
Wapen: Where to begin? Ze kan dingen laten zweven, dingen tot leven wekken met één ferme touch, ze kan dingen uit haar rok tevoorschijn toveren en levenloze objecten vervormen. Illusies meestert ze niet, maar ze kan er wel een paar.
Afbeeldingen:

Spoiler:

Erg desu.