De ingang

Gigantische deur en het is er ietwat neo-renaissance. Twee pilaren om de zeshoekinge echte ingang, waardoor je door één van de twee openstaande deuren kan gaan en dan kom je de ingang binnen: gigantisch met bankjes tegen de muren die aan dezelfde kant staan van de deur en vele ramen. Pilarenpaden en er komt veel licht binnen, het is er lente-zomers, tenzij het winter is, dan is het romantisch december-achtig. Er staan twee oude replica's van Romeinse beelden, zoals David van Michelangelo. Er is aan de linkerkant van deze zaal een hal, ook wel de Muziekhal genoemd aangezien hij naar de muziekzaal leid en aan de rechterkant van deze zaal vindt je onder andere een lokaalhal maar ook een gigantische trap, vijf mensen breed en enkele meters lang, die naar boven gaat (obv-). Naast de trap vindt je nog een plekje met automaten. (Denk Haganum.)

Er was een gigantische menigte aanwezig in de ingang en Zachary keek dan ook met opgetrokken wenkbrauwen naar wat er te zien was, maar er bleek nog niks te zijn. Hij realiseerde zich toen welke dag het ook al weer was - hij bleef staan, zelf was hij op zich ook best nieuwsgierig naar wie precies zouden worden gezonden door het IPA. Hij kon makkelijk met zijn lengte over de menigte kijken en leunde tegen een zuil aan.

Ami liep de hal uit aangezien de lessen net afgelopen waren en zag toen de menigte, groter dan normaal. Ze fronste en keek rond. Zou ze een brugger overhalen om haar te vertellen wat er aan de hand was? Ze trok een vies gezicht. Jakkes, nooit. Ze keek over de mensen heen en zag toen uiteindelijk Zachary. Ze glimlachte bijna en ze liep er beheerst heen. "Jeez, waar gaat dit allemaal over?" zeurde ze en keek de kant van de horde op.

Ethan stond ergens in het midden van de horde, waardoor de mensen achter hem niet echt veel kon zeggen, alleen niemand zei iets tegen hem, waardoor hij niks doorhad. Hij glimlachte ietwat ontspannen toen hij geduldig wachtte tot de IPA-leden. Zouden ze geïnteresseerd zijn in ons? Hij was best benieuwd of hij vrienden kon maken met ze.

Michiko liep de ingang binnen na haar biologieles af was gelopen en duwde subtieltjes haar weg door de mensen, half bang dat een paar mensen haar na zouden joelen, maar ze liep door, totdat ze tegen een lange jongen in een wit-rood gewaad opbotste. "Sorry!" piepte ze en besefte dat ze vanaf hier alles prima kon zien. Zou ze weglopen of hier ongemakkelijk bij de jongen staan?

Ethan raakte half in paniek toen hij het meisje zag: oh God, hij stond in iemands weg! Hij wist het, hij wist het! "Nee, het spijt mij!" piepte hij meteen en gooide zijn handen omhoog. Hij vroeg zich af of hij moest buigen, maar dat zou het misschien allemaal alleen maar ongemakkelijker maken. Hij opende zijn mond weer en zei, "Ik... ik heet Ethan Holloway!" Mocht ze over hem willen klagen bij Vessalius, kon ze dat nu doen. "Het spijt me!"

Michiko raakte hierdoor ook in paniek, geanimeerder en stak ook haar handen omhoog. "Ik heet Michiko Watanabe!" zei ze tegelijkertijd toen hij iets zei en schrok lichtjes, maar toen hij zich nog eens verontschuldigde, zei ze weer hetzelfde. Ze kleurde.

Ethan kleurde ook en hij haalde zijn handen naar beneden, legde één hand in z'n nek en zei, "Aangenaam", zo zacht dat enkel zij het kon horen in de herrie waar ze instonden. Hij draaide zich ongemakkelijk naar de ingang.

Michiko was iets meer gerust gesteld nadat ze hem ook zag kleuren. Ze draaide zich ook naar de ingang en zei enkel, "Ingelijks." Misschien heeft ze teveel gezegd, en te laat ook nog! Wat was ze voor een raar persoon?! Waarom was ze hier naartoe gegaan?! Ze kon zich nog niet eens in de massa laten opgaan! Ze kneep kort in de onderkant van haar rokje.

Trevor liep van de westerse hal naar de ingang, keerde zich enkel met zijn hoofd naar de ingang. Wat was daar aan de hand, dacht hij toen hij eraan voorbij liep.

Inko liep de oosterse hal uit en keek met haar hoofd naar de menigte gericht terwijl ze zich voort bewoog. Jeez, wat een commutie, dacht ze en plots voelde ze een lichaam tegen rechterkant botsen. Ze deed even een stap naar achter en bekeek de persoon. "Sor-" De signalen werden doorgegeven aan haar hersens. Ze snoof. "Oh, jij bent het."

Trevor keek haar minachtend aan. "Kijk toch uit waar je loopt", zei hij en hij draaide zich geheel naar de deur, deed geen moeite om weg te lopen. Met een beetje geluk deed Inko dat en dan waren ze beiden blij.

Inko spande haar kaak en opende haar mond al om iets te zeggen, maar besloot niets te zeggen toen Trevor zich al afwendde. Maar hij liep niet weg. Inko fronste en keerde zich ook naar de deur. Mooi niet dat zij nu van plek zou veranderen. "Whatever", mompelde ze vlug en weigerde oogcontact met hem te maken.

Dakota liep de ingang binnen, haar ogen een enkele millimeter groter door de commotie. Ze bleef staan bij het eind van de trap en kon haast niet erover heen kijken, maar het moest maar zo.

Trevor bekeek haar één keer om te kijken waarom ze nog niet weg was, maar bespeurde zo snel niks, zeker niet als ze haar hoofd afgewend hield like that. En wat was dat, eigenlijk, normaal zou ze hem steken met een 'impliciete' belediging. Trevor deed de helft van een oogrol. Meisjes.

Stephanie kwam de mediatheek uit en zag toen de commotie. Ze besloot te bekijken wat er aan de hand was door zich ietwat te draaien en haar hand op haar middel te zetten.

Jesse stond tegen een zuil aan en keek over de hoofden van onder andere een zeer lange fanboy met rood haar heen. Fucking gingers, dacht hij. Hij wist niet wat hij überhaupt hier deed. Hij draaide zich om en gelijk botste hij op tegen een blond meisje met krullen en zeegroene ogen. Zijn mondhoeken zakten lager en hij maakte een weg om haar heen.

Stephanie voelde het gewicht van een jongen op zich drukken en ze schrok zonder om te vallen van verbazing of zoiets doms. Enkel keek ze verontwaardigd op, deels omdat hij zich niet gelijk had verontschuldigd en wachtte ze toch nog op een response, maar zodra hij wegliep waarbij ze enkel één blik van hem had kunnen zien, fronste ze. "Hey!" riep ze hem na, maar niet als aanspreekvorm. Ze draaide haar hoofd weer om en keek weer naar de menigte.

Adonis liep de ingang binnen vanaf de hal waaruit Inko was gekomen en zag haar dan ook meteen. Hij trok geamuseerd een wenkbrauw omhoog bij het zien van de jongen naast haar, maar herstelde zich en hief zijn armen omhoog. "Nichtje van me!" riep hij ietwat melodramatisch. Hij lachte terwijl hij haar in haar bovenarm prikte. "Wat is dit, sinds wanneer ben je in-to necrofilie geworden?" Hij trok zijn hoofd richting de zombie naast haar.

Trevor keek op, maar hij trok een gezicht en keek weer weg. Beter als hij het gewoon negeerde, het zal wel vanzelf weggaan...

Inko echter sprong gelijk op, half door wat hij zei en half door de prik. "Au!" riep ze. "En nee! Ik moet er niet aan denken om wat te hebben met hem?!" Melodramatisch gesticuleerde ze naar de jongen naast zich. "Walgelijk. Jak. Ew. Gatver." Ze kon nog net zichzelf inhouden z'n naam te zeggen, oh nee dat zou hem weer een egoboost geven. Inko had een hekel aan Adonis, al vanaf het moment dat hij haar bot had afgewezen en pas daarna, wanneer hem bekend was dat ze Ra's dochter was, hij interesse in haar had, maar niet dat soort interesse.

Trevor hield een strak gezicht en zei alleen maar, "Geloof het of niet, het is wederzijds." Hij keek geeneens op. Waarom liepen ze niet gewoon weg, gingen ze ergens anders staan en lopen bekken of wat Inko dan ook met d'r neef doet.

Adonis fronste en snoof. "You're no fun at all", zei hij tegen hen en keek in het rond. "Trouwens, waarom is iedereen hier? Heeft een rijke erfgename zich laten zien of zo?"

Inko rolde met haar ogen en herstelde haar houding. "Er komen mensen van het IPA, blijf bij", zei ze geïrriteerd.

Adonis negeerde de toon ervan en grijnsde. "Ah", riep hij uit, "kan nog leuk worden."